به این هوای بی کسی چگونه زخم می زنی

تو که خودت بهانه ی نفس کشیدن منی



همیشه اشتباه ِ من ، همیشه هم سکوت تو

دوباره فکر می کنم که دل ز من نمی کَنی



و فکر کرده ام ،همین ! چه فکر احمقانه ای

من التماس بودنت، تو فکر دل بریدنی



چه اشتباه ساده ای ، خیال ماندگاری ات

ای آشِناترین به من ، تو قصه ی نبودنی



به یک من ِ بدون ِ من رسیده ام بدون ِ تو

از این شکسته بازهم ،بگو چه مانده بشکنی



چه بی صدا تمام شد تمام ماجرای ما . . .

به یک سکوت می رسم در این شب نماندنی



گلایه ای نمانده و همیشه بی وفا منم

ولی چگونه خوب ِ من. . . چگونه زخم می زنی ؟