خدایاچشمانم را می گشایم، دیواری است به بلندای نا امیدی ...در خود می پیچم و بغض می کنم .چون درختی شده ام که تبر بر شاخسارش فرو می آورند و نفس در ریشه هایش تنگ می شود ...خدایا در این دیوار پی روزنم که خویش را از این همه ناامیدی بیرون کشم ...خدایا دستتت را بر شانه های خسته ام قرار بده ...ای خدای بزرگ ...

********رویا صالحی********