دوستی نیز گلی است

 

مثل نیلوفر و ناز

 

ساقه ترد و ظریفی دارد

بی گمان سنگدل است آنکه روا میدارد

جان این ساقه نازک را

دانسته

بیازارد

در ضمیری که ضمیر من و توست

از نخستین دیدار

هر سخن هر رفتار

دانه هائی است که می افشانیم

برگ و باری است که می رویانیم

آب و خورشید و نسیمش (مهر)است

گر بدانگونه که بایست به بار آید

زندگی را به قشنگترین چهره بیاراید

آنچنان با تو در آمیزد این روح لطیف

که تمنای وجودت همه او باشد و بس

بی نیازت سازد از همه چیز و همه کس

زندگی گرمی دل های به هم پیوسته ست

تا در آن دوست نباشد همه درها بسته ست

در ضمیرت اگر این گل ندمیده است هنوز

عطر جان پرور عشق

گر به صحرای نهادت نوزیده است هنوز

دانه ها را باید از نو کاشت

آب و خورشید و نسیمش را از مایه جان

خرج می باید کرد

رنج می باید برد

دوست می باید داشت

با نگاهی که در آن شوق بر آرد فریاد

با سلامی که در آن نور ببارد لبخند

دست یکدیگر را

بفشاریم به مهر

جام دل هامان را

مالامال از یاری غمخواری

بسپاریم به هم

بسرائیم به آواز بلند

شادی روی تو

ای دیده به دیدار تو شاد

باغ جانت همه وقت از اثر صحبت دوست

تازه

عطر افشان

گلباران باد